nino's blog
იცი მარტოობამ როგორ გადამღალა?არა არაფერი არ იცი...
იცი მოლოდინმა როგორ გამაწამა?თურმე უშენობას განვიცდი...
იცი რა ცუდია როცა არ უყვარხარ?არა, არაფერიც არ იცი...
იცი, მენატრება უქმად დაკარგული,უშენოდ გასული წამიც კი.
იცი, შენს ნახვაზე ჩემი თითები მონატრებულნი თრთიან...
იცი რომ ჩემი გაღიმება და ჩემი სიცოცხლე გქვია?!
იცი რა ცუდია როცა მხვდები მხოლოდ ქუჩაში გარეთ...
იცი ჩემს სიყვარულს და მონატრებას როგორ ვატან ქარებს?!
იცი რომ კვლავ მახსოვს პირველი შეხვედრა? არა არაფერიც არ იცი...
იცი შენს ღიმილს და შეხებას სიკვდილზე გაგიცვლი...
იცი მატყუარა,იცი საძაგელო,უშენოდ როგორ განვიცდი?!
ისე მეჯავრები, თან ისე მიყვარხარ...
არა არაფერიც არ იცი.
მელაპარაკე:
დრო და მანძილი, ხომ არ არსებობს
სიყვარულისთვის...
სიჩუმეს ვიღებ, როგორც სამძიმარს
და მეშინია ჩემი გულისთქმის...
მელაპარაკე: რომ ისევ ერთად
ვიქნებით დღესაც, ხვალაც...მუდამაც,
რომ შეისმინა მაღალმა ღმერთმა,
ჩვენი ლოცვები,ჩვენი მუდარა...
მელაპარაკე:
რომ ჩემთან გინდა
და გეშინია მარტო დარჩენის...
მელაპარაკე:
თუ როგორ წვიმდა,
წვიმისგან ცრემლებს როგორ არჩევდი...
მელაპარაკე:
დრო და მანძილი
გულში ტკივილებს როგორ ალაგებს...
რადგან ძილშიაც ვიღებ სამძიმარს,
სიზმრებში მაინც მელაპარაკე.
ზამთრის დასაწყისს, სიცივის შიშით
ჩვენ გულის სითბოგამოვიგონეთ,
მერე ესსითბოისე დაგროვდა,
რომ სიყვარული გამოვიგონეთ.
და რადგან მაინც გვტკიოდარაღაც,
ჩვენ მონატრებაგამოვიგონეთ.
გაზაფხულს შევხვდით, ისეთი ღელვით,
რომ აღმაფრენა გამოვიგონეთ...
მერეშევშინდით ბობოქარ ვნებით
დაერთგულებაგამოვიგონეთ...
მაგრამ ჩვენს გრძნობას ცამლავდა რაღაც
და უცაბედადდადგა სიშორე...
ამისთვის ახსნა უნდა მოგვეცა,
და ვერაფერი ვეღარ ვიღონეთ..