ne-o-ni's blog

ეს ფიქრები მხოლოდ მისია,
ამ სიყვარულის ვიცი ღირსია.
ოცნება ისევ გულში ტრიალებს,
ეს სიყვარული გამაფრთიანებს.
ოდესღაც ვიცი მაჩუქებ იებს,
ქვეყნად ყველაფერს მე გაპატიებ,
მაჩუქებ ჩემთვის სანატრელ სიტყვებს,
თავში ვალაგებ მოგროვილ ფიქრებს.

ქარი მიაპობს აბურძგნულ ბალახს
ხეებს მოსწყვიტავს ფოთლებს შერჩენილს
ნისლი დიდრონ მთებს აქა-იქ მალავს
მთა ნაზად იბერტყს ყინულს დარჩენილს
მგელი ყმუილით აყრუებს სივრცეს
ცის კაბადონი ,,ლალივით,, ბზინავს
მე რომ გაგიცან დავლოცავ იმ დღეს
და შენს კეთილ გულს ჩემს გულში ძინავს
ვლოცავ აპრილის პირველ თეთრ ვარდებს
დავლოცავ ყველა ტკბილ და ნაღდ ქართველს
მას შევიყვარებ ვინც შემიყვარებს
ჭირსა თუ ლხინში ვინც მომინატრებს

სამყარო ისეთი ცარიელი იყო, რომ
ფიქრებმა დასაჯდომი ადგილი იპოვეს.
ფიქრები ისეთი ცარიელი იყო, რომ
აზრებმა გარემოს გამოცვლა ითხოვეს.

აგერ უკვე გაიფურჩნა რტო

სიყვარული დაუსრულებელი გარდაქმნების პროცესს გადის,სანამ ჩვენს ცხოვრებას შეერთვებოდეს და საუკუნოდ შეღებავდეს მას თავისი ცეცხლისფერი საღებავით.შეერთების საიდუმლოება მიუწვდომელია ათვისებისათვის და გაბის მხატვრის ანალიზს.
უმჯობესია ადამიანი მკვდარი იყოს,ვიდრე უბედური.
რჩეული ადამიანების შეცდომა იმაშია,რომ ისინი თავიანთი ახალგაზრდობის წლებს უხვად ხარჯავენ,რათა საზოგადოების კეთილგანწყობა დაიმსახურონ.

პატივმოყვარეობის დასაკმაყოფილებლად არავითარი ფასი არ გვენანება.
როცა ქალს ძალიან უყვარს იგი კეკლუცობს.
სიყვარული გულუბრყვილო ნაკადულია რომელიც მოლის,ყვავილებისა და კენჭების სარეცელზე მიჩხრიალებს.
ცრუმორწმუნეობა ხშირად იმედებს აღვბიძებს.
განათლება საუცხოო აბდაუბდაა.
უძველეს დროში ძალა თეოკრატიაში იყო.
პატივმოყვარე კაცი ხელისუფლების მწვერვალზე ასვლას ოცნებობს და მლიქვნელობის ტალახში დახოხავს.
დიდი ადამიანის დაშავებისათვის საჭიროა,იგი დიდი სიმაღლიდან გადმოვარდეს,ზეცამდე იყოს ასული,რაღაც მიუწვდომელი სამოთხე ჰქონდეს დანახული.
შეუბრალებელი უნდა იყოს ქარიშხალი,რომელიც ადამიანს აიძულებს სულიერი სიმშვიდე დამბაჩის ლულას სთხოვოს.

ბოლო დროს განვითარებული მოვლენები, მოზარდებს უმოწყალო მკვლელობები. თვითმკვლელობათა კასკადი, ინტერნეტ თამაშების მიზეზით დაკარგული მომავალი, ვფიქრობ და ერთი თურქული სერიალის სიუჟეტი მახსენდება "მამაცი და ლამაზი" სადაც ნათლადაა ასახული ერთი თურქული სოფლის პრობლემები, აი ზუსტად ასე ვართ საქართველოში, მთლიანი მასშტაბით, აქაა როცა ჟურნალისტის მკვლელობაზე ფულს იღებს სხვა და ჯდება რამოდენიმე წელს ციხეში, აქაა როდესაც მავნებელ შვილს, უფრო მავნებელი მშობელი ხელს აფარებს და ხელს უწყობს ყველანაირად, განა აქ არ იყო არასრულწლოვნის მკვლელობის შემდეგ მშობლებმა შვილს გვამის დაწვაში რომ დაეხმარნენ სოფელ ჯავახში? რა გვიკვირს? ესაა მახინჯი რეალობა, თანამედროვეობის პარაზიტული ჩვევა, სადაც არც ღმერთისთვის აქვთ ადგილი და ნამუსიც წარყწმედილი აქვთ, მერე უკვირთ გზად კაცი რომ…