სახელურები ვერ მოვარგე ხასიათს შიგნით,
ჩემიდან სადმე რომ გავიდე მისივე კარით,
თანდაყოლილი,გვერდნაკლული დღეების წიგნით,
ჯერაც სიცოცხლის ნიშანწყალი ფიქრია,ანდა,
იქნებ არც ღირდეს ვწერო ის,რაც აქამდე მსურდა.
თვალწინ აორთქლდა ყველა,ჩემ წინ,ვისიც კი მწამდა
და შემეყარა უმზეობის ციება,სურდო.
ათასჯერ ნათქვამს,ვიცი,ახლაც ამ ლექსით ისმენ,
რომ უშენობა მძიმეა და არყოფნას უდრის,
რაც შენ აქამდე გიგრძვნია ან გინახავს ,ის მე
ჩემს თავშიც ვნახე და გონების პირველი უჯრის
ყველაზე ნათელ,თვალსაჩინო კუთხეში დავდე ,
რომ როცა ვნახავ,ისევ ისე მახსოვდეს მუდამ,
სურვილმა იმის,შენს ჩასუნთქვას რაღაცით ვგავდე,
არ გამიმართლა და მას ჩემი ნებითვე ვგუდავ.
ძალაგამოცლილ ნაბიჯებით მივდივარ თითქმის,
(არადა „თითქმის“-ს მოქმედებად არ ვთვლიდი წინათ)
ვერ მივაგენი ჩიტმა ბუდეს ,თუ როგორც ითქმის,
შენთან რომ სული გავიყავი,ცოტა მხვდა წილად