ჩამეძინა მინდორში ერთხელ...

რომ გავიღვიძე,

ვნახე, —

დაბნეულ

ვიღაც

მებაღეს

ზედ ჩემს მკერდზე

პაწაწინა

ნერგი

დაერგო...

მე გამიკვირდა,

წამოვიწიე,

მაგრამ ნერგმა

საცოდავად

ამოიკვნესა

და კვლავ დავწექი.

შევყურებდი...

შემდეგ

ხელი

შევახე ფრთხილად

ნერგის სათუთ ტანს,

მის ერთადერთ

პაწია

ფოთოლს.

და გამეღიმა...

ვწევარ მას შემდეგ,

დამავიწყდა:

ვინა ვარ,

რა ვარ,

რასა ვფიქრობდი,

სად მივდიოდი,

რას ვაპირებდი.

იზრდება ნერგი

და მას შევხარი.

მოდიან სხვები

და ისინიც

ნერგს შეჰხარიან

მე ვერ მხედავენ,

ალბათ უკვე

ვიქეცი

მიწად.

შევყურებ ნერგს

და შორს,

შორს,

მაღლა

დიდ ლურჯ თაღს ვხედავ,

კრიალას,

ლამაზს.

მე აღარ მახსოვს

სახელი მისი...

მაგრამ რატომღაც მიხარია,

რომ ნერგის წვერო

იმ სილურჯისკენ

გამუდმებით

ილტვის

ჯიუტად.

Severim! 10