Еве ме ноќва,
стара пријателке,
повторно кај незе ке тргнам,
низ долгите пусти улици.
Таму каде стравовите престануваат,
образот ми го грее нејзината дланка,
на нејзе мојте усни се губат,
бескрајно сам, воздишката и ја знам.

Части ме ноќва, стара пријателке.
Во чаша наточи, копнежов да ми се скрши.
Зарем не губев доволно,
кој ќе ја измери болката.?
До очај љубев, намерно бегав,
да би се враќал.

Повторно ми се разбудува тагата, тагата најголема.!
Која носи снег од планините, ветер од рамнините.
Кого сега нејзиното срце го сака, кажи и уште посилно да сака.
Идеме таго ти и јас.

Те поздравувам ноќва,
стара пријателке,
и овој круг ке пројде,
нема да ме стигне каењето.
Што е ова пролет ?
Омилена нејзина доба,
повикот нејзин ме покренува,
чак и од дното, исто изгледа...!

Severim! 2