Те гледаа на врвовите од моите насмевки,

вечеравме како Богови чоколадо стопено од љубовта.
Мир низ стомак, душа, срце.

Те препознаваа во моите очи,
беше протнат низ клучалка онака скришум.
Молчеше и љубеше долго, не скржаво.

И денес пак е ден.
Сè повторливо, ќе вдахнам малку воздух.
Ахх, преголемо клише е песнава.

Пак спакувани спомени во багажот
на моите (минато) останати љубови.
Да се штипнам по образиве да се потсетам дека сум сприсутна.
Пресечени се веќе тие глетки.
Од врвот до петиците…

Severim! 4