- Pamiętasz? Wtedy grały wszystkie dzwony,

A Ty, o Polsko, jak można królowa,

Słuchałaś pieśni gromowego słowa,

Duchem Narodu wzniesiona nad trony.

Od gór, od morza, od starych rubieży,

Bronionych szabel pradziadowskich graniem,

Husarskich skrzydeł uderzyło wianiem

I z krwawych mogił wionął szept pacierzy.

Królu z Narodem! Gdzież wyście nie biegli

Oczyma ducha? W jakich niebios wyże?

(A już golgockie ustawiano krzyże

I już kopano tym, co we krwi legli)…

Królu z Narodem! Wyście bili w słońce,

Jako te orły z herbowego znaku,

(A na dalekim, lodowym szlaku

Już kuć zaczęto kajdany dzwoniące)…

Sto lat minęło, a serce Polaka

Wciąż patrzy w błękit, dawnej szuka zorzy,

I w gniewnej dumie kopie szczęt obroży

I bojowego wygląda rumaka.

Sto lat minęło, a z grobu otchłani,

Gdzie leżą Ojców popróchniałe kości,

Duch Zmartwychwstania z Aniołem Miłości

Wieńczą Cię, Polsko, ziem królewskich Pani.

Na Małachowskich, Kołłątajów groby,

Do prochów drogich uświęconej urny,

Idź, o potomku, w prób godzinie chmurnej

I na purpurę, - szatę zmień żałoby.

Uderz o kamień sercem, a kamienie

Takim Ci głosem odpowiedzą dzwonu,

Iż się poczujesz spadkobiercą Tronu,

Który obejmie – Twoje pokolenie.

Jeżeli Tobie, o Polsko bolesna,

Dano koronę z Chrystusowych skroni,

Jeśli Ci wiosna nie kwitnęła wczesna,

Budząc krzyk Orła, dzwoniąc w tarcz Pogoni,

Jeżeliś wszystko wycierpiała Ninie

Na drodze ludów, w męce swej samotnej,

To za to teraz, w tej cudu godzinie,

Wynijdziesz w słońcu na swój Maj powrotny.

Severim! 11