Czy mamy w sobie dość na tyle odwagi by odezwać się do osoby którą bardzo zraniliśmy? Niestety zazwyczaj ignorujemy właśnie tę osobę,często nie przyznając się do tego że ma się gdzieś zachowaną ją głęboko w sercu...

Nie jest łatwo w życiu sobie przebaczyć wyrządzone krzywdy i przykrości, nie łatwo jest powiedzieć przepraszam, przyznać się, jeśli się zawiniło, czy jednak jesteśmy wstanie to uczynić? Czy mamy w sobie na tyle dość odwagi i uczciwości, by spojrzeć prawdzie prosto w oczy? Siły by przezwyciężyć swój żal czy dumę i pogodzić się z kimś, z kim pokłóciliśmy się... Czy jesteśmy w stanie porozmawiać z tym kimś i zadać sobie trud by ocalić od zapomnienia właśnie te relacje, które z jakiś przyczyn urwały się bo łatwiej było odwrócić się od siebie i pójść swoją drogą...

kard. Stefan Wyszyński - powiedział kiedyś :

"Nie ma takiej krzywdy, której nie można przebaczyć"

I nie ma też takiego błędu którego nie można byłoby naprawić, jeśli żałuje się naprawdę i pragnie się go naprawić... Wiemy z doświadczenia, że jeśli czujemy ból, to on kiedyś mija. To prawda, ból minie, rozdarte serce się zagoi, jednakże po ranie tej w sercu pozostaje blizna, która okalecza człowieka na zawsze. Nie pozwólmy na to! Nie rańmy się nawzajem i nie marnujmy czasu na kłótnie i nienawiści, nie wykreślajmy się też nawzajem z własnego życia.To zbyteczne i nikomu niepotrzebne. Nie musimy tego robić, ranić się i deptać po sobie. Możemy rozmawiać ze sobą językiem miłości, nauczmy się przepraszać i przebaczać jeśli jeszcze tego nie potrafimy. A przynajmniej spróbujmy... Jeśli chcemy to zrobić, porozmawiać z kimś, przeprosić kogoś, wyjaśnić jakieś stare nieporozumienia, to zróbmy to dzisiaj, teraz, nie odkładajmy tego na potem czy jutro. Szkoda tylko na to naszego cennego czasu, bo przecież za chwilę może nas nie być, może też nie być kogoś, kto jest, bądź był bliski naszemu sercu. A na pewno nikt z nas nie chciałby pozostać zapomniany, ani źle zapamiętany w czyimś sercu...

Nie rańmy się!!!

Ściągnięte z netu..........

Severim! 38