Tęsknili w noce gwiazdami przetkane,

Co niby złote oka wielkiej sieci

Wciągały duszę w konstelacyj zamęt.

Śnili - potęgę mocniejszą od śmierci

Miłość nad wszystko - własnych praw niepomną,

Mądrość, jak morze bez kresu - ogromną.

I szli, jechali - przez pustynne piaski

Dary swe niosąc - owoce rozmyślań,

I zawsze gwiazdy wiodły ich swym blaskiem.

A gdy musieli głów majestat schylać,

Aby przestąpić próg malutkiej stajni,

Pojęli, że są w pełni wysłuchani.

Że tu - gdzie drżąca na sianie dziecina,

Wszystko się kończy - i wszystko zaczyna.(net)

Severim! 50