Həyatda ən acı şey "salam" deyib birləşən əllərin "Əlvida" deyərək ayrılmasıdır.



Sənsizlikdə əzabın hər üzünü gördüm, əvvəllər dayana bilmirdim, nəfəs almaqda çətinlik çəkirdim, hər nəfəs aldığımda boğulurdum. Və gecələr.......gecələr heç bitmirdi. Bu qaranlıq gecələrdə başa düşdüm ki, mən səni çox sevmişəm.Dayana bilmirdim, gücüm tükənmişdi artıq.Çıxış yolu axarırdım bu cəhənnəmdən ama tapa bilmirdim.Hər dəqiqə, hər an bir sual beynimdə gəzirdi,: məni bu qədər tezmi unutdun?.. Halbuki, mən səni necə sevmişdim......Sən mənim həm sevgilim, həm dostum, həm ailəm, hər seyim idin.....
Bu dünyada sənsizlikdən çox qorxduğum heç nə yox idi həyatda.Çox vaxt heç bir səbəb olmasada mən için-için ağlayırdım, ya bir gün gələr məndən bezərsən deyə.......
Yanımda olduğun anlarda belə mən sənin üçün darıxırdım...
Bütün bunları fikirləşdikcə , mən bu əzablara dözə bilməyəcəyəm deyirdim..
Səhv eləmişəm...Məgər sənsizdə yaşamaq olarmış.Bunu başa düşmək həyatımın ən gözəl illərini aldı məndən.Əvvəllər qəbul edə bilmirdim ayrılığı.Bütün elədiklərinə baxmayaraq mən səni hələdə sevirdim çünki....Mən sənsiz xoşbəxt olmadığım kimi,səndə mənsiz xoşbəxt deyilsən deyə düşünürdüm, bir müddət belə dindirmək istədim içimdəki əzabı..
Sonra yavaş yavaş anladım geri gəlməyəcəyini.Məni həyatından silib çox geridə qoymuşdun, bəlkədə artıq tamam unutmuşdun...Bunu başa düşüncə bütün çəkdiyim əzablar, ağrılar geri döndü, olanları qəbul etməkdən başqa çarəm yox idi.Sonra bunlarda gecdi , artıq yavaş-yavaş alışmışdım olanlara, sənsizliyə...həmişə bunu fikirləşirdim : “bir gün gələcək səndə unudulacaqsan”, belədə oldu artıq sənlə keçirdiyim günlər, məni tərk edib getməyin mənə əzab vermir.
Çünki elə əzab çəkən insanlar gördüm, elə kədərlə baxan gözlər gördüm , elə çətin həyatlar gördüm ki, utandım ...sənin üçün axıtdığım gözyaşımdan, ən əsası özümdən utandım...kimsəsiz bir uşağın başını sığallıyıb onunla söhbət edincə, onun yaşadığı zülmü görüncə özümə
çəktirdiyim əzabdan utandım..........
Və ən əsasda başa düşdüm hər şeyi..... SƏN MƏNİ HEÇ SEVMƏMİSƏN.....bütün yaşadıqlarımın səbəbi bu idi .
çünki sevmək....Sevmək fədakarlıq etmək
Sevmək səbr etmək
Sevmək cəsarət
ən əsasda sevmək hər əzaba dözməkdir.
Mən bütün bunları qəbul edərək sevdim səni, çətinliyə düşüncə qaçmadım, hər şeyə, hər kəsə qarşı gəldim , mübarızə apardım....sonrada öz payıma düşən əzabı yaşadım,mən bu sevgiyə borclu deyiləm çünki mən sevgimin qarşılığını ödədim göz yaşlarımla................
 

Severim! 1