მოდი შევეცადოდ არ ვაწყენინოთ ქალებ, რომ არ დავკარგოთ ისინი. ჩვენ ხშირად ვაღიზიანებთ მათ, საპასუხოთ კი უბრალოდ გვიღიმიან, იმიტომ რომ სინამდვილეში მათ არასდროს არ უნდათ კამათი, იმის მიუხედავათ თუ რა წყინთ. ჩვენ მათ ვატყუებთ, თუნდაც უმნიშვნელო ტყუილი იყოს, ისინი კი ყოველთვის ნერვიულობენ – სად ვართ? ვისთან ერთად ვართ? ჩვენს პასუხს ელოდებიან, მიუხედავად იმისა რომ ხშირად გვავიწყდება მიწერა. სხვა ქალებით ვერთობით და გვავიწყდება რომ სახლში – ის ერთადერთი გველოდება. მაგრამ დგება დრო როცა გვენატრება მათი გამთქმები: ქუდი დაიხურე? თბილად ჩაიცვი, ჭამე, არ დასველდე – გაცივდები. ისინი ბატარა ბავშვებივით არიან: როცა ვბრაზობთ ან ვყვირივართ, უსასრულოდ კამათობენ, სანამ არ დავნებდებით. ჩვენ ისინი ძალიან გვიყვარს, მაგრამ მაინც ვაბრაზებთ, ძალიან ხშირად. ყველა ადამიანი ინდივიდუალურია, მას სხვა ადამიანით ვერ შეცვლი. როგორც არ უნდა ვეცადოთ, მაშინაც კი თუ სხვა ადამიანთან ვიქნებით, დადგება დრო, როცა მას გავიხსენებთ. რომელიც ძალიან გვიყვარს.