Όλοι μας κάτι χάσαμε, κάπου παραπατήσαμε, κλάψαμε, νοσταλγήσαμε, νικηθήκαμε και νικήσαμε....Αυτά που αγαπάμε συνήθως ποτέ δεν είναι δίπλα μας. Εκείνα δεν τα βλέπουμε πια, μονάχα τα αισθανόμαστε. Πηγάζουν μέσα μας, τόσο βαθιά, ώστε είναι δύσκολο να ξεκλειδωθούν, να φανερωθούν, ή να ειπωθούν. Γίνονται κτήμα μας, κομμάτι του εαυτού μας. Πολλές φορές δε γνωρίζουμε οτι αυτά υπάρχουν μέσα μας, μέχρι να παρουσιαστούν με κάποιο τρόπο μπροστά μας, και τότε νιώθουμε πως κάτι πολύ δυνατό μας ενώνει με αυτά, κάτι που ποτέ δεν μπορεί να σπάσει. Και παρά το γεγονός οτι εκείνα ανήκουν αλλού, στην ουσία είναι δικά μας. Και πάντα θα είναι.

Severim! 1