ახალ ცხოვრებას ვსწავლობ უშენოდ,

დრომ სულის ტკივილს იქნებ უშველოს.

ოცნებით კვლავაც ავივლი ფერდობს,

იმ ცრემლს იქ დავღვრი, შენგან რომ მერგო...

გავანდობ ფიქრებს მთვლემარე მთვარეს,

ცრემლებს შევაწმენდ ნისლიან ღამეს.

მზერას შევავლებ კლდეებს მართვიანს,

სუნთქვას მოვტაცებ მთების განთიადს.

უხმოდ შევხვდები ვარდისფერ მაისს,

ტკივილს გავატან ქვესკნელში დაისს.

მოვეფერები მინდვრის ყაყაჩოს

და მის ფურცლებში სევდას დავაღრჩობ.

ჭკუიდან შევშლი ღრუბელს ქარაფთან,

ის კი ცრემლებად დამშლის არაგვთან.

ჩამოვასვენებ ოცნებას თერგთან,

იქ სადიდებელს აღვავლენ ღმერთთან...

ნუ შემატოვებს შენზე ოცნებას,

თვალზე ცრემლებით, შორით მლოცველად.