მოხვედი,
თან მოგყვა იების ღიმილი,
ფიქრმა აიწყვიტა,
გულს რითი უშველო?
წახვალ და ჩამოთოვს
ფიფქებად ფიქრები,
წახვალ და
როგორღა ვიცხოვრო
უშენოდ?
ბოლოს და ბოლოს დამთავრდა, გაქრა უაზრო ღელვაც, შიშიც ეჭვებიც...
წამოდი მეცეკვე,წამოდი...
ნუ გხედავ სევდისგან გამომთვრალს,
გვიყუროს ქუჩამ და ქვეყანამ,
წამოდი მეცეკვე, რა მოხდა?!
"არვ იცი რისა მეშინია - სიკვდილისა თუ სიყვარულისა...
არა! არა! სიკვდილისა არ მეშინია. ალბათ სიყვარულისა მეშინია; თუმცა რას გაიგებ, იქნებ სიყვარულისა იმიტომ მეშინია, რომ შეიძლება სიკვდილს დაატარებდეს თან..."
გითხრარაიყო?
არაფერი. . . მინდააქიყო.
დარდიგაგიყო
უშენობამიცირამიყო?
სულიდამძიმდა…
არაფერიაღარმახარებს...
სევდამაწვიმსდა
ცრემლიკოცნისდაღლილწამწამებს.
pulshi ar aris bedniereba , magram jobia maibaxshi ijde mocyenili, vidre metroshi! :) :) :) :)
ახლა არ გჯერა მაგრამ დრო მოვა და..მტკივნეული დარდი ვიქნები.....
სულ ცოტა მტკივა და სულ ცოტა მახარებს,
ზოგჯერ ბედისწერა იჭრება კარტივით,
ეკლიან ბილიკზე ფეხშიშველს მატარებს.